Het bordje met deze prachtige uitspraak van Marcel Proust kwam ik tegen in september 2011 in een café in Duitsland, ergens in het Teutoburgerwald.

Het leek me leuk mijn eerste post hierover te schrijven, omdat de uitspraak mooi aansluit bij waar ik mee bezig ben. Sinds een tijdje maak ik foto’s. Van van alles wat me opvalt. Elke dag maak ik tenminste één foto, ook al ga ik alleen maar even heen en weer naar de supermarkt.

En dat betekent dat ik moet kijken. Écht kijken. Naar wat er is onderweg. Naar wat leuk is, of raar, mooi of juist heel lelijk. En dan blijkt dat zelfs op de bekende route naar de supermarkt die ik al weet ik niet hoe vaak gelopen heb, er van alles te zien is.

Proust heeft volgens mij gelijk. Het gaat er niet om ver te reizen en nieuwe landen en vergezichten te zien. Het gaat erom dat je kijkt. Écht kijkt. En dan hoef je niet ver weg. Juist niet.

Ik las zelfs een keer over een schrijver die op vakantie ging in zijn slaapkamer en daar op ontdekkingsreis ging. Het zou wel een uitdaging zijn denk ik. Opnieuw kijken naar je bekende directe omgeving.

De komende tijd ga ik het proberen. En ik deel met jullie wat ik zoals zie en denk. Misschien steek ik je wel aan?