Vandaag kwam het fantastisch nieuws dat Chun Yan, “de man die niet bestaat”, een verblijfsvergunning krijgt. Over zijn verhaal gaat onderstaand gedicht.

Zijn ogen kunnen ‘t niet geloven,
het goede nieuws komt onverwacht.
Al zo veel horen beloven,
het eigenlijk niet meer verwacht.

Men bracht hem hier, onvrijwillig,
weg van zijn vader, 14 jaar,
zijn pijn liet hen onverschillig,
sprak de taal niet en oogde “raar”.

Vond met zijn verhaal geen gehoor,
niet hier, niet in zijn vaderland.
In systemen kwam hij niet voor,
hij was tussen muur en kast beland.

Werken, school of op vakantie,
voor anderen misschien gewoon,
voor hem een droom, een fantasie,
hij bleef een niet erkend persoon.

Hij ademt, spreekt en heeft gevoel,
maar leeft hij ook, hij twijfelt vaak,
zou zo graag leven met een doel,
vol plannen voor een eigen zaak.

De krant, gemeente en tv,
crowdfunding en een advocaat:
het baatte niet, de staat zei nee,
verstrikt in ’t ambt’lijk apparaat.

Durfde haast niet meer te hopen,
nu dan toch formeel geschreven,
laat van blijdschap tranen lopen,
hij mag officieel gaan leven.