Dit gedicht is een ode aan juf Jolanda en juf Astrid uit de prachtige documentaireserie “Klassen”, (HUMAN).

Ze leert me rekenen, lezen en spellen
en dat het juist goed is om vragen te stellen.
 
Ze moedigt aan, geeft uitleg en vindt me nooit raar.
Zo leer ik ook hoe je kunt omgaan met elkaar.

Ze weet van mijn thuis en leeft met me mee
als ik ergens mee zit, maakt niet uit waarmee.

Ze zegt mijn ouders de waarheid, op een warme manier,
dat ik lijd onder hun daag’lijks getier.

Nu na groep 8 is de basisschool klaar.
Later wil ik naar de pabo, juf wil ik worden,
en mijn stage…. die loop ik bij haar!