Bij de Albert Heijn graaide de kassière een klein zakje uit een bak en gaf het aan mij met het wisselgeld en de bon. “Ik weet niet wat het is”, zei ze, “nieuwe actie, ik heb er nog niet naar gekeken.” Ik zag iets over winkeltje spelen en moe van de zoveelste actie gaf ik het zakje aan haar terug.

Ooit had je de voetbalplaatjes. Eén keer per jaar als ik het goed heb. Vooral jonge jongetjes waren er gek op en er stonden dranghekken voor de deur waar de kinderen achter moesten blijven als ze plaatjes wilden vragen aan klanten.

De laatste voetbalplaatjesactie is al een tijdje geleden. De dranghekken waren, bij mijn supermarkt althans, niet meer nodig.

Toen kwamen de dieren met speciale eigenschappen, de sprookjes-handpoppen, de muppets en nu de spulletjes om winkeltje mee te spelen. De acties volgden elkaar steeds sneller op. Iemand zei over de dieren met bijzondere eigenschappen: “dat is echt leuk hoor, je leert van alles, hartstikke leerzaam”. En ik geloof het direct.

Wat ik er persoonlijk nogal suf aan vindt, is dat we ons door een supermarkt laten voorschrijven wat we nu weer leuk vinden en wat we nu weer gaan spelen. Gaan we nu echt met z’n allen winkeltje spelen omdat een marketeer bij een supermarkt dat bedacht heeft?

Volgens mij is er al troep genoeg en mag Albert Heijn zich de moeite besparen. Ik zou willen dat een supermarkt gewoon een supermarkt was, zonder poespas en zeker zonder zakjes met zooi erin bij je wisselgeld. Gaan we weer zelf bedenken of we winkeltje willen spelen of tikkertje of scrabble of…