Begin van d’ zomer, het is weer de tijd
voor alom huis en tuin bedrijvigheid.
Het ganse dorp is voltijds aan de slag,
ze boren, zagen, de godganse dag.

Hij was perfect, mijn Bram, ik adoreerde hem:
zijn warte krullen, blauwe ogen, warm fluwelen stem.
Maar 10 jaar later, ’n huis, drie kind’ren bovendien
kon ik die gladgestreken rotkop niet meer zien.

Modieuze outfit, altijd piekfijn,
coupe uit een boek zorgvuldig gekozen,
geïnteresseerd in  mode en design,
carriére vanaf jong over rozen.

Veroordeeld in naam
van God, fatsoen, altijd
al zo geweest.

De introverte jongen met zijn groot talent
heb ik al heel jong hartstochtelijk gezworen
te vliegen naar de verten van het firmament,
elke dag te stralen, keer op keer te scoren.

Vandaag kwam het fantastisch nieuws dat Chun Yan, “de man die niet bestaat”, een verblijfsvergunning krijgt. Over zijn verhaal gaat onderstaand gedicht.

Zijn ogen kunnen ‘t niet geloven,
het goede nieuws komt onverwacht.
Al zo veel horen beloven,
het eigenlijk niet meer verwacht.

Paarden, hommels, grassen, pieren
zijn altijd blij als ik er ben.
‘k Doe mijn best hen te plezieren
met nectar, blad en wortelpen.

Verstand gelooft niet wat je zegt,
mijn hart twijfelt: ben je oprecht?
Overtuigd van waar en niet waar
raken we elkaar kwijt, want raar.

Je hebt van die dagen,  
dan spring je uit je bed:
er kan van alles gebeuren.

Zijn pootjes rap, een spitse snuit,
af en toe snuift hij nogal luid.
Na de winter zijn bed weer uit,
scharrelt hij nu door onze tuin.